Sinds de invoering van computers in het voortgezet onderwijs, 1988 NIVO-project, is er een nieuw soort dans ontstaan die zich beweegt tussen een quick quick slowen twee stappen vooruit, één opzij, één achterwaarts.
Gedurende een periode tijdens het NIVO-project kregen scholen een redelijke bekostiging voor aanschaf van hard- en software. Dit kon voor middelgrote scholen oplopen tot zo'n fl. 15.000,- per jaar. Zo'n bedrag stelde een school in staat om regelmatig nieuwe impulsen aan het vak informatica te geven, wat op dat moment op vrijwillige basis door veel scholen werd aangeboden. Het is Nederland op zijn smalst dat in het jaar dat het vak informatiekunde als officieel vak op alle scholen in Nederland verplicht werd de financiering werd stopgezet. De overheid ging over op de lump-sum financiering, officieel is daar ook een bedrag voor hard- en software in opgenomen. Helaas is dit geld niet geoormerkt en zijn scholen vrij om dit ook aan het schoonmaakcontract te besteden. Gezien de primaire bezuiniging die aan deze systematiek ten grondslag lag (20%) werden scholen hierdoor niet gestimuleerd om hun gelden te besteden aan, weliswaar noodzakelijke, maar nieuwe zaken als computers e.d.
Een adequate scholing en bevoegdheidsregeling voor het vak informatiekunde, bleef ondanks krachtige lobby van o.a. de vereniging voor informatiekunde / informatica en informatietechnologie in onderwijs (I&I), achterwege. Ook de politiek bleek in meerderheid op dat moment niet ontvankelijk voor de aangedragen argumenten.
Nu dreigt een zelfde soort situatie te ontstaan. Nieuw is dat in de volle breedte van het onderwijs, de samenleving en de politiek het belang van ICT en het vak informatica wordt onderkent. Indien u denkt dat daardoor een andere situatie ontstaat dan vergist u zich. Ook in de nieuwe tweede fase is nog geen zicht op een aangepaste financiering voor nieuwe vakken of ontwikkelingen die volgens iedereen wel noodzakelijk zijn maar die volgens de overheid door de scholen op lokaal niveau uit eigen middelen moeten worden gerealiseerd. Geen nascholing, geen aanvullende middelen voor systeembeheer, computers of software en ook nog geen infrastructuur die het scholen mogelijk maakt om de kreet 'Nederland informaticaland' waar te maken.
Ondanks deze beperkingen komt het vak informatica er wel. Wat heeft een school daarvoor nodig? Wat moet een school daarvoor over hebben? Wie zorgt voor een methode? Hoe wordt nascholing gerealiseerd?
Kortom twee stappen vooruit, één opzij, één achterwaarts.