Theo de Ridder vindt dat kennis zonder vaardigheden een lege dop is. Vakmanschap ontstaat niet als optelsom van deelcompetenties op papier die gecertifceerd worden door coaches die noodgedwongen alleen op bureaucratische procedures letten. Als we willen voorkomen dat ons bedrijfsleven binnenkort alleen nog maar met beter ontwikkelde en gemotiveerde jonge mensen uit verre landen in zee gaat dan moet het roer om. En dat kan. Allereerst door oude europese wortels te respecteren die ook de nieuwste ontwikkelingen nog steeds blijken te voeden. En ten tweede door dankbaar gebruik te maken van de miniaturisering van hardware die zowel op school als thuis experimenten met toptechnologie mogelijk maakt die veel uitdagender en inspirerender zijn dan consumentengedrag achter saaie PC dozen oplevert.
Wat software-technologie betreft heeft europa een sterke traditie om op het snijvlak van taal en wiskunde te zoeken naar elegante en fundamentele bouwstenen die resistent zijn tegen monomane hypes en wanstaltige standaarden. Op dit moment is het spannend om te zien hoe de verworvenheden van de afgelopen 35 jaar lijken te convergeren naar een mengvorm van paradigma’s die de componeerbaarheid van software sterk vergroot en de omvang drastisch verlaagt. Daarmee zijn we dan terug bij de nederige en onontbeerlijke kern van het programmeursvak: het reduceren van complexe problemen tot oplosssingen die zowel mechanisch als flexibel zijn. En er komen heel wat meer problemen op ons af dan binnen een enkelvoudig paradigma zoals dat van MatLab/Simulink effectief oplosbaar is. Te denken valt aan zwermsoftware bij ad-hoc sensor-netwerken, security en privacy bij ambient intelligence, natuurlijke dressuur van huishoudrobots en energiezuinige optimalisaties van programmeerbare hardware.
Deelnemers worden uitgedaagd om aan te geven of zij het belang van het herwaarderen van ambachtelijke vaardigheden delen, en zo ja, wat we dan samen kunnen doen met de kenniskringen van lectoren om dit concreet te ondersteunen.